بهار لبخند بر لب نوعروسان
مؤسسه خیریه علی‌بن موسی‌الرضا (ع) محله کارگران ۴۰ ساله شد. ویژگی مهم این خیریه، فعالیت پررنگ بانوان در آن است که یکشنبه‌های هر هفته دور هم جمع می‌شوند.
بهانه حضورمان در مؤسسه خیریه محله کارگران اهدای ۲۲ سری جهیزیه به نوعروسان است؛ مکانی در خیابان چمن۳۸ که خانه امید نیازمندان و حامی ۱۵۰ خانوار مددجو‌ست. مؤسسه‌ای چهل‌ساله که کارش را با تهیه پنج‌سری جهیزیه آغاز و تا چهل سری جهیزیه اهدا کرده است.
ویژگی مهم خیریه علی‌ابن‌موسی‌الرضا (ع)، فعالیت پررنگ بانوان محله در آن است؛ بانوانی که به قول خودشان، نخودی در این دیگ آش می‌اندازند و یکشنبه‌های هر هفته دور هم جمع می‌شوند تا به کمک هم، به پیش‌بردن کار خیریه کمک کنند.
پاتوقی برای خیران محله
مؤسسه خیریه علی بن‌موسی‌الرضا (ع) از سال۱۳۶۲ با حضور مرحوم حسین رنجبر، مرحوم محمدرضا سالاری، برات‌علی چناری و علی‌اکبر حاج‌آبادی، کارش را در اتاقکی در مسجد قائم (عج) محله کوی کارگران آغاز کرد و درکمتر از یک‌سال با خرید خانه‌ای در چمن ۳۱ فعالیتش گسترش یافت.
سال۱۳۷۴ در کوچه مقابل (چمن ۳۸) زمینی بزرگ‌تر خریدند و دورش را دیوار کردند. ابتدا سوله‌ای بزرگ با ایرانیت، برزنت و پلاستیک در آن بنا و کم‌کم به همت خیّران، این مجموعه ساخته شد.
با ساخت بنای جدید، مکان قبلی خیریه را به دفتر حسابداری و پاتوق زنان خیّر محله اختصاص دادند تا یکشنبه‌های هر هفته دور هم جمع شوند و هر‌کاری که از دستشان بر‌می‌آید، برای تهیه جهیزیه انجام دهند.
۱۵۰ خانوار تحت پوشش
علی‌اکبر حاجی‌آبادی، یکی از خیّران حاضر در خیریه، درباره شرایط مددجویان می‌گوید: خانواده‌های نیازمند را تحت پوشش داریم که بیشتر آن‌ها محلی هستند. فرقی نمی‌کند بی‌سرپرست باشند یا بدسرپرست؛ مهم این است که نیازمند هستند و مشکل دارند. در بین مددجویان خانواده‌ای است که ۱۰ فرزند دارد. یک پدر کارگر چطور می‌تواند مخارج فرزندانش را بدهد؟ یا خانواده‌ای داریم که پدر فلج شده و در بستر بیماری است.
اگر بخواهیم اولویت‌بندی کنیم، سالمندان نیازمند و خانه‌نشین که درآمدی ندارند، برایمان مهم‌ترند. در حال حاضر ۱۵۰ خانوار را که حدود پانصدنفر هستند، تحت پوشش داریم و با شرایط موجود نتوانسته‌ایم بر تعداد مددجویانمان اضافه کنیم.
وی درباره نوع کمک‌رسانی این خیریه توضیح می‌دهد: طی سال‌های فعالیت، هر ماه بسته معیشتی ارائه می‌کردیم، اما یک‌سالی می‌شود که یک‌ماه‌درمیان کمک می‌کنیم. به‌جز آن، در هر مناسبتی، غذای گرم هم توزیع می‌کنیم. در طول سال گوسفند قربانی و گوشت آن را توزیع می‌کنیم.
حاجی‌آبادی با تأکید بر اینکه فعالیت اصلی این خیریه، ارائه کمک‌های معیشتی است، می‌گوید: علاوه‌بر‌آن از همان ابتدا سعی کرده‌ایم جهیزیه‌ای به نوعروسان نیازمند بدهیم. سال اول، کارمان را با فراهم‌کردن پنج‌سری جهیزیه آغاز کردیم و طی سال‌ها عدد آن به چهل‌سری جهیزیه هم رسیده است.
شفاف‌بودن خدمات این خیریه سبب تمایل دیگر خیران به همکاری با آن شده است
امسال ۲۲ سری جهیزیه آماده کردیم. ناگفته نماند، در این جهیزیه‌ها، یخچال، تلویزیون و لباس‌شویی ارائه نمی‌شود و اگر مطمئن شویم داماد توان خرید این لوازم را نیز ندارد، برای تهیه آن به او کمک می‌کنیم.
شفافیت خیریه ما را جذب کرد
«شفاف‌بودن خدمات این خیریه سبب تمایل دیگر خیران به همکاری با آن شده است.» این را سیدرسول رضایی می‌گوید که بیش‌از پنج‌سال است به‌همراه همسرش، فاطمه طراح به جمع خیران این مؤسسه اضافه شده‌اند.
رضایی سال۱۳۸۱ با این مکان آشنا شده و طی سال‌ها رفت‌و‌آمد جذب مؤسسه شده است. او می‌گوید: وقتی می‌دیدم همه کار‌های خیریه، شفاف است، تصمیم گرفتم به‌همراه همسرم بیشتر وقتمان را در اینجا بگذرانیم. در زمان کرونا به‌همت آقای حاجی‌آبادی توانستیم به خانواده‌های نیازمند خدمت کنیم. الان خودم را عضوی از این خانواده می‌دانم.
فاطمه طراح که همراه همسرش در این مجموعه مشغول فعالیت است، می‌گوید: سال‌هاست می‌کوشیم به نیازمندان کمک کنیم. به‌همین‌دلیل با خیریه‌های مختلف همکاری می‌کنیم، اما از زمان آشنایی‌مان با این خیریه، بیشتر وقتمان در همین مکان می‌گذرد.
یکی از ویژگی‌های این مؤسسه، حضور زنان محله است. شاید کمتر از ۱۰ درصد هزینه جهیزیه را آن‌ها بپردازند، اما مزیتش این است که روز‌های یکشنبه گرد هم می‌آیند و کمک جمع می‌کنند. بانوانی هم که آن روز سرکارند و نمی‌توانند به خیریه بیایند، طبق قرار یا نذری که در دلشان دارند، درآمد روز یکشنبه‌شان را اهدا می‌کنند. خانم‌های جوان‌تر و افرادی که خیاطی بلدند خیاطی می‌کنند، و خانم‌های مسن لیف یا اسکاچ می‌بافند و درآمدش را اهدا می‌کنند.
یکشنبه‌های متفاوت
سری به چمن ۳۱ می‌زنیم. خانم‌ها پشت چرخ‌های خیاطی نشسته‌اند و سخت مشغول کارند. با چند نفر از آن‌ها گفتگو می‌کنیم.
طاهره بزرگوار؛ هفتاد‌ساله
بیش از پانزده‌سال است که به اینجا می‌آیم و کمک می‌کنم. سال‌هاست ساکن این محله هستم. اولین‌بار یکی از همسایه‌ها مرا به اینجا دعوت کرد. استقبال کردم و آمدم و حالا پانزده‌سال است که هر یکشنبه به اینجا می‌آیم. به نظرم در این خیریه خادم امام‌رضا (ع) هستیم.
معصومه عرب‌زاده؛ شصت‌ساله
آرایشگری و خیاطی می‌کنم. هر پولی را که در روز یکشنبه درآورم، به اینجا اهدا می‌کنم. ساکن این محله هستم و ۳۲ سال است به خیریه رفت‌و‌آمد دارم. اوایل که به اینجا می‌آمدم، بچه‌هایم کوچک بودند، اما الان نوه‌هایم هم بزرگ شده‌اند.
زهرا شوقی؛ هفتاد‌و‌هفت‌ساله
ساکن همین خیابان هستم و هر یکشنبه از ساعت ۶:۳۰ صبح به این خیریه می‌آیم و آخرین نفری هستم که اینجا را ترک می‌کنم. ریختن چای، خرید و پخت ناهار ظهر بر‌عهده من است. جمع‌آوری وسایل و مرتب‌کردن فضا را نیز من با عشق و علاقه انجام می‌دهم.
* این گزارش سه‌شنبه ۲۴ بهمن‌ماه ۱۴۰۲ در شماره ۵۵۶ شهرآرامحله منطقه ۷ و ۸ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
تفاوت تشک‌ها از نگاه حلاج قدیمی خيابان عبادي 
داستان مشهد قدیم 